Großvenediger w rejonie Wysokich Taurów. Najważniejsze informacje o szczycie

Großvenediger wznosi się na wysokość 3657 m n.p.m. w paśmie Wysokich Taurów. Ten potężny, zlodowacony szczyt stanowi granicę między Tyrolem Wschodnim a krajem związkowym Salzburg. Na jego wierzchołek prowadzi kilka dróg, które spotykają się na lodowcu Schlatenkees.
Grossvenediger

Gdzie znajduje się Großvenediger? Informacje o szczycie

Großvenediger – Wielki Wenecjanin – jest głównym szczytem grupy Venediger w paśmie Wysokich Taurów. Góry te należą do Alp Centralnych. Großvenediger zajmuje czwarte miejsce pod względem wysokości wśród austriackich szczytów, choć w zależności od sposobu liczenia wierzchołków pobocznych może być klasyfikowany nawet na szesnastej pozycji. Szczyt pokryty jest lodowcami i znajduje się na terenie Parku Narodowego Wysokie Taury. Nazwa góry po raz pierwszy została odnotowana w 1797 roku podczas pomiarów granicznych. Wcześniej szczyt znany był jako Stützerkopf. Pochodzenie obecnej nazwy nie jest do końca jasne – prawdopodobnie wywodzi się od weneckich kupców przemierzających górskie przełęcze.

Próby wejścia na szczyt podjęto na początku XIX wieku, po pierwszym wejściu na pobliski Großglockner. W 1828 roku 17-osobowa ekspedycja z arcyksięciem Janem Habsburgiem musiała zawrócić z powodu lawiny. Natomiast udane wejście miało miejsce dopiero 3 września 1841 roku, kiedy to zespół prowadzony przez Josefa Schwaba dotarł na szczyt Großvenediger.

Jak dotrzeć na szczyt Großvenediger?

Na szczyt Großvenediger prowadzą trzy główne drogi, które zbiegają się w górnej części lodowca Schlaten-Kees. Każda z tras ma swój unikalny charakter i stopień trudności, choć wszystkie klasyfikowane są jako łatwe technicznie drogi lodowcowe:

  • droga północna – najmniej uczęszczana trasa, która rozpoczyna się w kraju związkowym Salzburg, w przeciwieństwie do pozostałych tras startujących z Tyrolu. Punktem wyjściowym jest schronisko Kürsingerhütte, skąd szlak prowadzi przez Sulzau, mijając Berndlalm i Postalm. Ta trasa, choć najrzadziej wybierana, oferuje wyjątkowe widoki na północną stronę masywu. Mimo że technicznie niezbyt trudna, droga wymaga odpowiedniego przygotowania i wyposażenia. Szczególną uwagę należy zwrócić na partie lodowcowe, gdzie występują liczne szczeliny;
  • droga wschodnia – klasyczna trasa wysokogórska. Wejście od strony wschodniej zajmuje około 8 godzin, podczas których pokonuje się 2200 metrów przewyższenia. Trasa rozpoczyna się w Matreier Tauernhaus, skąd drogą szutrową dociera się do schroniska Venedigerhaus (1691 m n.p.m.). Po około 30 minutach marszu doliną następuje stromy i wymagający odcinek prowadzący do schroniska Neue Prager Hut (2796 m n.p.m.). Dalej szlak wiedzie przez lodowiec w kierunku zachodnim, gdzie konieczna jest szczególna ostrożność ze względu na szczeliny;
  • droga południowa – najpopularniejsza opcja, rozpoczynająca się od schroniska Defreggerhaus, uchodzi za najłatwiejszą z dostępnych tras. Nie należy jednak lekceważyć występujących na niej zagrożeń, szczególnie w partiach graniowych i lodowcowych. Szlak prowadzi początkowo na północ wzdłuż grzbietu morenowego do przełęczy Mullwitzaderl. Następnie przez Rainertörl (3421 m) kieruje się na północny zachód, by ostatecznie dotrzeć do szerokiego ramienia szczytowego.
Zobacz też:  Rigi: odkryj królową gór Szwajcarii. Szlaki i atrakcje, wejście na szczyt

Wszystkie drogi, mimo że technicznie niezbyt trudne, wymagają doświadczenia w poruszaniu się po lodowcu. Główne zagrożenie stanowią szczeliny lodowcowe, które mogą być trudne do zauważenia, szczególnie przy niekorzystnych warunkach śniegowych.

Sprzęt potrzebny do zdobycia szczytu Großvenediger

Zdobycie szczytu Großvenediger wymaga specjalistycznego wyposażenia wysokogórskiego ze względu na lodowcowy charakter dostępnych tras: 

  • podstawowym elementem ekwipunku są raki i czekan, niezbędne do bezpiecznego poruszania się po zlodowaconym terenie;
  • konieczne jest również posiadanie uprzęży wspinaczkowej oraz liny do asekuracji zespołowej, gdyż wszystkie drogi prowadzą przez teren z licznymi szczelinami lodowcowymi;
  • do standardowego wyposażenia należy także kask wspinaczkowy, chroniący przed spadającymi kamieniami oraz wysokogórskie buty przystosowane do użycia raków; niezbędna jest również odpowiednia odzież górska, w tym ciepłe warstwy i kurtka przeciwwiatrowa, a także czołówka do poruszania się przed świtem. 

Sprzęt można skompletować w domu – na przykład odwiedzając Decathlon – a niektóre elementy wyposażenia wypożyczyć na miejscu.

Czy wejście na Großvenediger jest trudne?

Wejście na Großvenediger uznawane jest za stosunkowo łatwe technicznie. Wszystkie główne szlaki mają charakter prostych dróg lodowcowych, jednak nie należy ich lekceważyć ze względu na występujące zagrożenia. Jak wspomniano wcześniej, największe wyzwanie stanowi poruszanie się po terenie lodowcowym, gdzie występują liczne szczeliny, które w zależności od warunków mogą być trudne do zauważenia. Ze względu na charakter terenu i związane z nim niebezpieczeństwa, osobom z mniejszym doświadczeniem zdecydowanie zaleca się korzystanie z usług przewodnika górskiego.

Jaka pora jest najlepsza na zaplanowanie wyprawy na Großvenediger?

Najlepszy okres na zdobycie Großvenediger przypada między czerwcem a wrześniem, kiedy warunki pogodowe są najbardziej stabilne, a schroniska w pełni dostępne. W tym czasie pokrywa śnieżna na lodowcu jest zwykle najbardziej przewidywalna, co zwiększa bezpieczeństwo podczas wspinaczki. Szczególnie korzystne warunki panują we wczesnych godzinach porannych, gdy śnieg jest jeszcze zmrożony, co znacząco ułatwia poruszanie się po lodowcu i zmniejsza ryzyko wpadnięcia w szczelinę. Z tego powodu większość zespołów rozpoczyna atak szczytowy jeszcze przed świtem, korzystając z czołówek. 

Zobacz też:  Babica w Beskidzie Makowskim – szczyt, który warto zdobyć

Podczas planowania wyprawy należy dokładnie śledzić prognozy pogody, gdyż warunki na lodowcu mogą się gwałtownie zmieniać, zwłaszcza w ciepłe dni, gdy topniejący śnieg staje się mokry i ciężki.

Großvenediger, choć nie jest najtrudniejszym technicznie szczytem w Alpach, wymaga odpowiedniego przygotowania i szacunku. Każdego roku przyciąga tysiące wspinaczy, którzy doceniają jego majestatyczną sylwetkę i rozległe widoki na okoliczne lodowce. Warto pamiętać, że mimo stosunkowo łatwego charakteru dróg wejściowych, jest to wciąż poważna góra wysokogórska, gdzie warunki mogą się błyskawicznie zmieniać. Odpowiednie planowanie, właściwy sprzęt i rozwaga to klucz do bezpiecznego zdobycia tego alpejskiego olbrzyma.

Fot. główne: PietJay (Wikipedia), CC BY-SA 3.0


Może Cię także zainteresować:
Archiwum: październik 2024

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Zobacz też