Tak naprawdę nie musisz się prawie w ogóle wysilać. Na wierzchołek lub w jego pobliże wjeżdża kilka kolejek. Piesze wejście na górę wymaga sporego wysiłku. Dlatego turyści, którzy wchodzą na szczyt samodzielnie, często decydują się na powrotny zjazd kolejką. Choć Zugspitze ma „tylko” 2962,02 m n.p.m., to pokonanie skalnych ścian, piargów, moren, lodowca czy kilku dróg z żelaznymi okuciami (tzw. via ferraty) zabiera mnóstwo sił. Najwyżej położony punkt w Niemczech należy do Korony Europy, a wieńczy go 4-metrowy złoty krzyż z 1851 roku. W pobliżu szczytu wybudowano jeszcze kaplicę, schronisko, restauracje, interaktywną ścieżkę edukacyjną, strefę zabaw dla dzieci i stację meteorologiczną. Czytaj dalej!
Zugspitze w Alpach Bawarskich to graniczny szczyt pomiędzy Niemcami i Austrią
Geografowie zaliczają go także do pasma Wettersteingebirge i Tyrolsko-Bawarskich Alp Wapiennych. Wschodnie, boczne granie masywu dzielą podgórski obszar na Dolinę Reintal (z płaskowyżem Zugspitzplatt i słynnym schroniskiem Reintalanger Hut) i Dolinę Piekielną, przez miejscowych nazywaną Höllental. Na północ od Zugspitze leży najpiękniejsza część niemieckiej Bawarii. Wyjątkowo malownicze są okolice jeziora Eibsee i doliny Loisach. Z kolei na zachód i na południe od opisywanego alpejskiego pasma górskiego rozciąga się austriacki Tyrol. Masyw należy do obu państw, choć główny wierzchołek leży w Niemczech. Ok. 100 m na zachód od niego formalnie przebiega granica niemiecko-austriacka.
Linia graniczna przebiega przez grań główną Alp Bawarskich, nazywaną Wettenstein. Zugspitze jest szczytem zwornikowym, z którego odchodzą jeszcze 2 górskie grzbiety. To Waxenstein i grań Blassen. W obrębie masywu utworzyły się trzy lodowce – jednak jeden z nich prawie całkowicie zniknął, a Höllentalferner i Schneeferner kurczą się coraz szybciej. Zdobywcami najwyższego szczytu w Niemczech, o wysokości 2962 metrów n.p.m., są:
- uczestnicy wyprawy z 27 sierpnia 1820 r., m.in.:
- Josef Naus;
- Johann Georg Tauschl.
- zespół, który zdobył górę zimą, 7 stycznia 1882 r.:
- Ferdinand Kilger;
- Heinrich Schwaiger;
- Heinrich Zametzer;
- Josef Zametzer;
- Alois Zott.
Na szczycie Zugspitze (2962 m n.p.m.) znajduje się schronisko i stacje kolejek linowych
Placówkę Münchner Haus wybudował lokalny oddział Niemieckiego Związku Alpejskiego. Nazwa schroniska pochodzi od Monachium – miasta, w której swoją siedzibę ma bawarska filia organizacji. Pierwsi turyści mogli przenocować na Zugspitze we wrześniu 1897 roku. Niespełna 3 lata później oddano do użytku stację meteorologiczną, która mieści się w budynku z charakterystyczną wieżą. Pierwszą kolejką na szczyt była austriacka Tiroler Zugspitzbahn, wybudowana w 1926 roku. Początkowo dojeżdżała do wysokości 2805 m n.p.m., odcinek prowadzący na sam wierzchołek otwarto w 1964 r. Cała infrastruktura na trasie z Ehrwald-Obermoos przeszła gruntowną modernizację w 1991 r.
Kolejki na szczyt
Budowę kolejki zębatej Bayerische Zugspitzbahn rozpoczęto w 1928 roku, a prace nad siecią tuneli trwały 2 lata. Od tego czasu całość wielokrotnie unowocześniano. Najwyżej położonymi stacjami są Schneefernerhaus (2650 m n.p.m.) przy schronisku na lodowcu i ostatni dworzec Gletscher-Bahnhoff na Zugspitzplatt (2588 m n.p.m.). Stąd odjeżdża Seilbahn Gletscherbahn – kolejka linowa pod sam szczyt. Bezpośredni wjazd z niemieckiej strony na wierzchołek Zugspitze umożliwia kolejka Eibsee-Seilbahn Zugspitze – jej dolna stacja znajduje się nad wspomnianym jeziorem, w pobliżu kurortu Grainau. Pierwszy kurs zrealizowała w 1962 roku, a 55 lat później oddano do użytku jej ulepszoną, nowoczesną wersję. Według gospodarzy obiektu, do tej kolejki linowej należy kilka rekordów:
- 1945 m przewyższenia w jednej sekcji;
- 3213 m odległości pomiędzy przęsłami.
W rejonie Zugspitze utworzono wiele słynnych ośrodków narciarskich
Najsłynniejszym spośród nich z pewnością jest Garmisch-Partenkirchen, gdzie co roku odbywa się jeden z konkursów prestiżowego Turnieju Czterech Skoczni. Miasto regularnie gości także najlepszych narciarzy alpejskich, a w 1936 roku zorganizowano tutaj czwartą edycję Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Turyści zainteresowani aktywnym wypoczynkiem i dobrze przygotowanymi trasami mają do wyboru jeszcze m.in.:
- Grainau;
- Mittenwald;
- Grubigstein;
- Ehrwald;
- Erhwalder Arm;
- Obermoos.
Do tego trzeba doliczyć stoki na lodowcach Zugspitze, gdzie pracuje 6 wyciągów. Dzięki nim można korzystać z ok. 20 km tras zjazdowych, o średnim lub niskim stopniu trudności. Większe wyzwania czekają na osoby uprawiające skitouring. Zjazd z lodowca Schneefernerkopf w kierunku austriackiego kurortu Ehrwald jest niezwykle stromy. Maksymalne nachylenie sięga 40°, a jeden z fragmentów można pokonać tylko poprzez zjazd na linie.
Najtrudniejsze górskie trasy na Zugspitze prowadzą przez strome, skalne ściany i lodowiec
Za najłatwiejszy – czego nie należy rozumieć jako „łatwy, lekki i przyjemny” – ze wszystkich szlaków uchodzi trasa z Austrii, która zaczyna się w Ehrwaldzie. Kolejna droga na szczyt zaczyna się Grainau i prowadzi przez Dolinę Piekielną. Najpierw przechodzi się przez wąwóz Höllentalklamm, a kawałek za schroniskiem Höllentalangerhütte zaczynają się największe trudności. Ten wariant wejścia na Zugspitze wymaga przejścia przez lodowiec – bez raków nie sposób tego zrobić – i pokonania dwóch via ferrat. Żelazne ubezpieczenia na stromych ścianach to m.in. drabiniaste szczeble i wąskie pręty, służące za stopnie. Solidne, pewne zapięcie uprzęży do stalowych lin asekuracyjnych za pomocą specjalnej lonży to więcej niż konieczność! Szacowany czas przejścia to 8–10 godzin.
Jeszcze dłuższe scenariusze wycieczek na Zugspitze, które mogą wymagać minimum jednego noclegu w schronisku lub alpejskim schronie przed wejściem na szczyt:
- drogą wspinaczkową przez Grań Jubileuszową (Jubiläumsgrat) – z Garmisch-Partenkirchen kolejką linową na szczyt Alpspitze (2628 m), dalej w kierunku południowym na Hochblassen (2706 m), a następnie na zachód, nad dolinami Rein oraz Białą;
- z Garmisch-Partenkirchen przez Dolinę Reintal (lub Rein) – pierwszy odcinek doliną rzeki Partnach, częściowo wzdłuż trasy kolejki linowej Graseckseilbahn. Po drodze mija się kilka przepięknych miejsc, m.in. wąwóz Partnachklamm i formacje skalne Partnacher Felsentürme.
Przygotowanie do wejścia na szczyt Zugspitze. Co zabrać ze sobą w niemieckie Alpy?
Nawet jeśli planujesz pokonać całą drogę w wygodnym wagoniku lub kabinie, na górze potrzebne ci będą odpowiednie buty. Wprawdzie z górnych stacji na sam wierzchołek jest co najwyżej kilkadziesiąt metrów do przejścia, ale trzeba się poruszać po ostrych skałach. Sam czubek Zugspitze jest stosunkowo wąski, przez co turyści znajdują się w eksponowanych miejscach. Wprawdzie możesz pozostać w obrębie tarasów widokowych, ale i tak musisz uwzględnić odczuwalny spadek temperatury na szczycie, w porównaniu do warunków panujących danego dnia w dolinach. Jeżeli preferujesz wspinaczkę, zajrzyj wcześniej do sklepu Decathlon i wyposaż się w:
- nieprzemakalną odzież alpinistyczną;
- lonżę do via ferraty;
- kask wspinaczkowy;
- buty alpinistyczne;
- akcesoria do sprzętu wspinaczkowego.
Dzięki nowoczesnej infrastrukturze na wierzchołek Zugspitze może dostać się praktycznie każdy. Samo wejście pieszo-wspinaczkowe wymaga już konkretnych umiejętności posługiwania się specjalistycznym sprzętem i dobrej kondycji. Najwyższy szczyt Niemiec zdecydowanie nie jest górą dla początkujących fanów trekkingu czy alpejskiego hikingu. Sprawdź też inne najwyższe szczyty w Europie – Mont Blanc, Elbrus, Corno Grande i więcej.
Może Cię także zainteresować:
- Góry w Niemczech – najwyższe szczyty Alp Bawarskich. Co zobaczyć w górach w Niemczech?
- Góry Harz. Jak zdobyć Brocken, czyli najwyższy szczyt?
- Musała, czyli najwyższy szczyt Bułgarii
- Dufourspitze – najwyższy szczyt Szwajcarii
- Tatry Zachodnie – najwyższe szczyty, najlepsze szlaki i najciekawsze atrakcje
