Wejście na szczyt jest możliwe drogami wspinaczkowymi lub w towarzystwie górskiego przewodnika z odpowiednimi uprawnieniami. Najpopularniejszy wariant zdobycia Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego prowadzi północną ścianą. To trudna Droga po Głazach, którą dzieli się na trzy części. Istnieją również drogi na Słowacji, nieco poniżej grani lub przez Żleb Hińczowej Przełęczy. Najbardziej wymagająca jest wspinaczkowa Droga Świerza przez Wielki Kocioł Mięguszowiecki we wschodnią ścianę masywu. Góra zbudowana jest z płyt i bloków skalnych i posiada dwa wierzchołki. Niższy sięga 2427 m n.p.m., od głównego oddziela go Mięguszowiecka Szczerba.
Mięguszowiecki Szczyt i Mięguszowiecki Szczyt Wielki to ta sama góra
Niektórzy określają ją także mianem „Mięgusza” lub skrótem MSW, ale to żargon pewnej grupy miłośników Tatr. Słowackie nazwy to Veľký Mengusovský štít lub Mengusovský štít. W tym samym masywie znajdują się również Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (2393 m n.p.m.) oraz Mięguszowiecki Szczyt Czarny (2410 m n.p.m.) – jako jedyny z grupy położony na wschód od Mięguszowieckiej Przełęczy Pod Chłopkiem. Ich ściany opadają w stronę dwóch tatrzańskich dolin walnych. To polska Dolina Rybiego Potoku oraz Dolina Mięguszowiecka na Słowacji, a konkretniej jej odnoga, czyli Dolina Hińczowa. W pobliżu Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego znajdują się także:
- jeziora i stawy:
- Morskie Oko;
- Czarny Staw pod Rysami;
- Stawy Hińczowe;
- Żabie Stawy Mięguszowieckie;
- przełęcze:
- Hińczowa Przełęcz;
- Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia;
- Mięguszowiecka Szczerbinka;
- inne wzniesienia i turnie:
- Mięguszowiecka Baszta (2410 m)
- Cubryna (2376 m);
- Cubrtyńska Strażnica (2335 m);
- Chłopek (2340 m);
- Mięguszowiecka Turniczka (2361 m)
- Hińczowa Turniczka (2360 m)
- kocioł lodowcowy Bańdzioch na północnej ścianie. Tutejszy śnieżnik (płat wiecznego śniegu), Lodowczyk Mięguszowiecki, nosi cechy szczątkowego lodowca.
Z Przełęczy Pod Chłopkiem na Mięguszowiecki Szczyt Wielki Drogą po Głazach
Za bazę wypadową najlepiej obrać Schronisko PTTK Morskie Oko. Droga normalna pod ścianę Mięguszowieckich Szczytów ma 3,8 km, na jej pokonanie potrzeba ok. 3:40–4:30 h.
- Najpierw czerwonym szlakiem wokół jeziora i podejście pod Czarny Staw pod Rysami.
- Dalej szlakiem zielonym przez Siodło za Kazalnicą na Mięguszowiecką Przełęcz Pod Chłopkiem.
- Tu zaczyna się Droga po Głazach, biegnąca w większej części po słowackiej stronie granicy.
- Najpierw trzeba dostać się na Wielką Mięguszowiecką Ławkę – długi i skośny chodnik skalny, a według taternickiej terminologii – zachód.
- Po pokonaniu ok. 200 metrów wchodzi się na skalny taras, Mięguszowiecki Balkon. Trasa obchodzi Mięguszowiecki Szczyt Pośredni ścianą południowo-zachodnią.
Nawet najłatwiejsze wejście na Mięguszowiecki Szczyt Wielki jest trudniejsze technicznie i bardziej wymagające kondycyjnie, niż pokonanie Orlej Perci. Nie ma tu żadnych łańcuchów, a między skalnymi turniami łatwo się zgubić. Niektóre ekspozycje znajdują się po kilkaset metrów nad przepaściami.
Na wierzchołek Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego ze Słowacji. Doliną oraz przez Cubrynę i Hińczową Przełęcz
Podobny przebieg do opisanego powyżej ma ścieżka z Doliny Hińczowej na Słowacji. Z Drogą po Głazach łączy się przy Wielkiej Mięguszowieckiej Ławce. Wcześniej trzeba pokonać liczne piarżyska i rynny pod Mięguszowiecką Przełęczą Wyżnią. Można tu dotrzeć ścieżką wokół Wielkiego Stawu Hińczowego, która łączy się ze szlakiem niebieskim znad Popradzkiego Stawu. Droga ze schroniska (hotelu górskiego) do zejścia z oznakowanej trasy to ok. 3,5 km, do pokonania w 1:50–2:30 h.
Inny wariant zakłada wejście na Koprowy Wierch i przejście granią na Cubrynę, a następnie zdobycie Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego przez Hińczową Przełęcz. Trudności poza szlakiem wydają się porównywalne. Trasa z Popradzkiego Stawu niebieskim, a potem czerwonym szlakiem ma 5,2 km (3–3:45 h). Na trawersowanie i wspinaczkę po ścianach trzeba zarezerwować od 2 do ponad 4 godzin.
Wyprawę na Mięguszowiecki Szczyt Wielki musisz dobrze przygotować
Standardowe wyposażenie na górskie wycieczki po Tatrach – buty trekkingowe, górska odzież turystyczna – w tym przypadku nie wystarczy. Odcinki poza szlakiem trzeba pokonywać z odpowiednią asekuracją. Czasami sprzęt dostarczają wynajmowani przewodnicy tatrzańscy, ale lepiej mieć indywidualnie dopasowane akcesoria – zwłaszcza kask. Wszystkie potrzebne rzeczy, które wymienimy poniżej, kupisz w Decathlonie. Na Mięguszowieckim Szczycie Wielkim warto mieć:
- liny wspinaczkowe;
- uprzęże;
- kości i friendy wspinaczkowe;
- pokrowiec i akcesoria do plecaka;
- apteczkę turystyczną.
Zejście przez strome piargi, ostre płyty, rynny czy śliskie, kamienne stopnie wcale nie jest łatwiejsze od wspinania się pod górę. Jeśli nie masz uprawnień taternika i doświadczenia w wysokich górach, słuchaj uważnie i wykonuj polecenia przewodnika. Wydaje ci się, że inna ścieżka byłaby lepsza? Prawdopodobnie masz rację – tylko ci się wydaje. Wejście na Mięguszowiecki Szczyt Wielki wymaga ogromnego wysiłku. Jednak sprawia mnóstwo satysfakcji (to jedna z największych gór w Polsce), a podziwianie widoków na Tatry jest warte trudu!
Fot. ilustracji Adam Opioła via Wikipedia, CC BY-SA 4.0
Może Cię także zainteresować:
- Mięguszowiecki Szczyt Czarny – jaki jest najłatwiejszy szlak?
- Kazalnica Mięguszowiecka – synonim trudnej wspinaczki
- Cubryna – jak wejść na górę w tatrach? Który szlak wybrać?
- Dolina Mięguszowiecka – szlaki turystyczne, jak dojechać?
- Baraniec w Tatrach Zachodnich – opis szlaku, dojazd, parking, czas podejścia
